Ulubieńcy tygodnia #4

Dawno nie było ulubieńców tygodnia, więc dziś nadrabiam zaległości.

Doctor Who – oczywiście, że musiałam zobaczyć całe dwa odcinki z Dwunastym. Nie pisałam na razie notki z poszczególnych odcinków, ale chyba powstanie jedna zbiorcza z sześciu – siedmiu odcinków, zobaczymy. Ogólnie na razie nie mogę przyzwyczaić się do tego, że Matt Smith nie jest już Doctorem (chociaż dla mnie zawsze pozostanie tym jedynym, moim Doctorem). Bardzo się do niego przywiązałam i polubiłam jego wersję Doctora. Capaldi gra tę postać zupełnie inaczej i bardzo dobrze, ale jak na razie nie mogę się przestawić. W drugim odcinku dalej czułam jakiś niedosyt. Jeżeli jednak mam być szczera to sceny, w których nie mam żadnych wątpliwości, że dany aktor jest na właściwym miejscu, to sceny rozmów Doctora z Clarą. Chodzi mi tutaj oczywiście o te poważne rozmowy od serca, a nie te żartobliwe pogaduszki. Podoba mi się, że z szalonego optymisty, Doctor zmienił się w postać, którą cały czas dręczy to pytanie „Czy jest dobry?”. Może to dobry kierunek.

Mortal Instruments: City of Lost Souls – Jestem w pełni świadoma, że to young adult novel, ale uznałam że jak zaczęłam cały cykl, to go skończę (a poza tym lubię książki dla młodzieży...). To jest piąty tom serii i po tym tomie utwierdzam się w przekonaniu, że Cassandra Clare powinna zaprzestać na oryginalnej trylogii i nie pisać na prośbę fanów dalszych losów Clary i spółki. Dlaczego? Ponieważ pomysł by Sebastian ożył i mieszał w życiu głównych bohaterów jest dość kulawy i nie przysparza już tylu emocji co starcia z Valentinem. Mimo to i tak sięgnę po tom szósty (City of Heavenly Fire), bo chcę wiedzieć jak ta cała farsa się skończy. Z książkami tego typu (i wszystkimi innymi) jest jednak mały problem – cena. Ostatnio zaś czytam te powieści w oryginale (bo tego typu książki są ciekawsze gdy czytam je po angielsku) i te wydania kosztują jeszcze więcej. Ciężkie jest życie czytelnika :(

Till I hear you sing z Love Never Dies – o musicalu pisałam ostatnio tu, ale w kółko słucham piosenek z tego musicalu. Mimo że w wykonaniu obsady australijskiej piosenki brzmią równie dobrze, to i tak to wykonanie pozostanie moim ulubionym.

We wrześniu w kinie będzie zdecydowanie zbyt dużo filmów, które chciałabym zobaczyć, ale zobaczymy jak to będzie. Nie są to filmy ambitne, ale nikt nie mówił, że do kina trzeba chodzić na ambitne produkcje:

Maze Runner – Dylan O'Brien, to powinno wszystko tłumaczyć,

If I stay – książki nie czytałam, ale zwiastun mnie przekonał,

Sin City: A Dame to Kill For – lubię Sin City i jestem ciekawa kontynuacji, bo może być bardzo dobrze, ale może też być tragedia,

Miasto 44 – bardzo chcę zobaczyć ten film. Na razie nie czytałam żadnych opinii na jego temat i przed seansem nie przeczytam, by samej wyrobić sobie zdanie.

Dziś będzie też o sporcie, a mianowicie o Mistrzostwach Świata w siatkówce, które rozgrywają się w Polsce. Chciałam napisać, że jako kibicowi jest mi niezmiernie przykro, że nie mogę śledzić poczynań naszych reprezentantów w telewizji. A nie, przepraszam, mogę, ale za tę przyjemność muszę zapłacić. To takie smutne, że doczekaliśmy się czasów, kiedy sportowe imprezy rangi światowej urządza się w naszym kraju, a obywatele nie mogą ich obejrzeć. Tyle pomyj wylewa się na głowy komentatorów z TVP, ale wolałabym słuchać komentarza tych panów, niż nie oglądać meczów wcale.